Dziś, 22 maja, obchodzimy wspomnienie Świętej Rity z Cascii – patronki spraw trudnych i beznadziejnych.
Jej życie było pełne bólu, ale też niezwykłej wiary, miłości i przebaczenia. Choć doświadczyła cierpienia jako żona, matka i zakonnica, nie utraciła nadziei – dziś jest orędowniczką tych, którzy sami nie widzą już wyjścia. W dniu jej święta powierzmy jej nasze najtrudniejsze sprawy.
Życiorys Świętej Rity
Święta Rita z Cascii, nazywana „Świętą od rzeczy niemożliwych”, urodziła się w roku 1381 w Roccaporena, niewielkiej wiosce nieopodal Cascii, w środkowych Włoszech. Jej rodzice, Antoni i Amata Lotti, byli ludźmi prostymi, ale bardzo pobożnymi. Przez długi czas nie mogli mieć dzieci, a Rita, ich jedyne dziecko, była uznawana za cud.
Od najmłodszych lat Rita wykazywała głęboką duchowość. Pragnęła wstąpić do klasztoru augustianek w Cascii, jednak z woli rodziców została wydana za mąż w młodym wieku – około 12 lat – za Paolo Manciniego, oficera o gwałtownym charakterze. Ich małżeństwo trwało 18 lat i mimo wielu cierpień, które znosiła z łagodnością i pokorą, Rita zdołała nawrócić męża. Niestety, Paolo został zamordowany w akcie zemsty, co było wynikiem konfliktu rodzinnego. Ich dwaj synowie, kierując się kodeksem honorowym epoki, pragnęli pomścić ojca. Rita, nie mogąc ich powstrzymać, modliła się, by Bóg zabrał ich z tego świata, zanim popełnią grzech zabójstwa. Jej modlitwa została wysłuchana – obaj synowie wkrótce zmarli z przyczyn naturalnych.
Życie zakonne
Po śmierci całej rodziny Rita ponownie zwróciła się ku swemu pierwotnemu pragnieniu – wstąpieniu do klasztoru. Początkowo została odrzucona przez siostry augustianki z Cascii z powodu swego wcześniejszego stanu małżeńskiego. Jednak dzięki swojej pokorze, wytrwałości i modlitwie, została w końcu przyjęta do zakonu około 40. roku życia.
W zakonie prowadziła życie pełne umartwień, postów i modlitwy. Słynęła z wielkiej pokory, posłuszeństwa i miłości do Ukrzyżowanego Chrystusa. W 1442 roku, podczas modlitwy przed krucyfiksem, Rita otrzymała stygmat – ranę na czole, która przypominała cierń z korony Chrystusa. Rana ta towarzyszyła jej przez ostatnie 15 lat życia, przynosząc jej ogromny ból, ale i mistyczną bliskość z Panem Jezusem.
Śmierć i kult
Święta Rita zmarła 22 maja 1457 roku. Jej ciało, które według świadectw nie uległo rozkładowi, do dziś spoczywa w sanktuarium w Cascii i jest celem licznych pielgrzymek.
Beatyfikowana została w 1627 roku przez papieża Urbana VIII, a kanonizowana 24 maja 1900 roku przez papieża Leona XIII. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 22 maja.
Święta Rita jest jedną z najpopularniejszych świętych katolickich, szczególnie czczona jako patronka spraw trudnych, beznadziejnych i niemożliwych. Wzywana jest także przez małżonków, matki, osoby cierpiące i udręczone życiowymi dramatami. Jej kult szerzy się nie tylko we Włoszech, ale na całym świecie – także w Polsce, gdzie zyskuje coraz większą popularność.
Symbolika i dziedzictwo
Symbolem św. Rity są róża i cierń. Róża nawiązuje do cudu, który wydarzył się tuż przed jej śmiercią – poprosiła o różę z ogrodu rodzinnego, mimo że była zima. Bliscy znaleźli rozkwitłą różę, którą jej przynieśli. Cierń z kolei symbolizuje jej udział w męce Chrystusa przez stygmat.
Święta Rita jest inspiracją dla tych, którzy zmagają się z cierpieniem, zdradą, stratą i bólem. Jej życie pokazuje, że nawet w największym mroku można odnaleźć światło nadziei i miłości Boga.
